Tuesday, November 06, 2012

Remember, remember, the salt and vinegar

It has just past midnight now. Antony is mellowly singing Swanlights into my ears. The flutes and the violins beneath the noise cancelling headphones are overrid by the sound of fireworks setting off in the background, for the Guy Fawkes' Night. British are blowing things up to celebrate an event that avoided the blowing up of the Parliament, as a friend noted wittily.

There is a bitter chill -- it is just a couple of degrees above freezing temperature, but it is kind of warm inside me. A young couple walk past me towards the pub at the junction of St. John Street and Percival Street. The girl is drunk. I wonder what she thought when she saw the wedding gowns on display at the fashion store next to the pub, as she held tight on to the arms of the tall boy. By tall, I mean British standard. By short, I would mean myself.

I am dragging my good, old road companion, the red Raleigh bicycle. Four and a half years on and it has not let me down. It is in such poor condition that noone bothers to steal it, or parts thereof. It is in such decent condition that I happily ride it as the wind blows through my hair and the lack thereof and next to. I hope I did not jynx the good fortunes of my Raleigh and me.

It is a rather bizarre coincidence but as I was leaving the building I work in, I ran into a student that is in the Master's programme affiliated with our centre, the programme I completed in 2008. We walked up Kingsway and a bit of Theobald's Road before she turned into Lamb's Conduit Street towards her direction home. She told me she is from Raleigh, North Carolina. I only realised this coincidence as I type these.

So, I stopped at the corner of Central Street, to see if I get a glimpse of any firework excitement. I was hoping for a few drunken fireworks that would skirt around the Barbican and the Shard in the background. I wouldn't mind if it hit the construction of the Walkie Talkie, as long as it does not harm any workers that may be on site now, physically and economically, that is. Much to my avail, the festivities of the night already stopped and the ugly Walkie Talkie gets away with it this time. The notorius British safety rules and regulations must have come to its help.

All I want is a box of chips with salt and vinegar right now. Well, and an Old Fashioned would do nicely, too. I gues I will give the local fried chicken store its long awaited chance -- the shop owner won't be too happy when I go only for fries, I don't know how the chicken will feel. And at home, we've got some new whiskey. I think it is blended Scotch, and it will be a waste to substitute for a bourbon, but who can tell the difference when stuffed in their mouth with chips with salt and vinegar?

A delivery truck just drove by and dropped a large white box. The driver made a 360 turn, metres ahead and came back to pick it up. It must be a valuable piece -- shame I was too slow to investigate further. I am always slow in cutting corners short. But, well I better cut the next corner soon, before my fingers and toes freeze, and before the fellow chickens close for the night. At least, by now, my flatmate must be asleep, so he won't mind my greasy fingers on his whiskey bottle. Cheers to him!

Friday, October 19, 2012

Letter to the PM


Ömer Çavuşoğlu                                                                                19 October 2012, Friday
LSE Cities
London School of Economics and Political Science
Houghton Street
London WC2A 2AE

David Cameron, MP
The Right Honourable Prime Minister of
United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland
10 Downing Street
London SW1A 2AA

Dear Prime Minister,

Thank you for your letter of recognition regarding my contribution to the 2012 London Olympic Games as a volunteer cast at the Opening Ceremony. Your letter has arrived at a time when I have been highly anticipating another delivery through the post.

Dear Prime Minister, the 12 weeks spent rehearsing for one of world’s biggest shows was one of the most exciting periods I had gone through during the 5 years I have been living in London. The solidarity between us fellow volunteers and the meticulous care given by the organising committee left deep marks in my apprehension of how such ambitions can be delivered by highly-motivated and committed individuals. This country and its culture have it embedded in their genes.

Your Conservative peer Lord Seb Coe mentioned this during your recent Conference in Birmingham. I would put my signature under his remarks, as I was among the few to also see his devotion during his visits to our rehearsals. We also heard from the Mayor of London and Yourself, as well as the Culture Secretary, who remarked on how Britain’s confidence has been restored over the last summer.

Dear Prime Minister, it was an honour to be applauded as a contributor to what was seen as a magnificent piece of collective work. You even joked about how this group displayed the notion of the “Big Society” you have been championing since your election campaign. But, Sir, it is also saddening to be diminished into a subject of the State that you have so often criticised the scale of which, at such a quick turnover; also at the expense of another election pledge you had made.

I am a Turkish national, residing in this country as a “Highly-skilled Migrant”. I came to this country, 5 years ago, to attend a Master’s programme at one of its most appreciated institutions, during which time I was able to secure a part-time job, that evolved into a full-time job at a period when the economy started to go through one of its most devastating phases since the Great Depression. During the past 4 years, I have gained immeasurably valuable experiences through my work, and my new social environment. I did my best to contribute to the economy, culture and the philosophy of this country, and I believe, and have been told, that I have done a decent job.

Sir, I have unfortunately missed out on a trip to Istanbul, where I was invited to attend a workshop involving a group of international young experts. This was because my passport has been at the UK Border Agency authorities for the past 8 weeks, as I applied to extend my work permit, the fourth permit in the last five years that will allow me to continue contributing to this society. As you can imagine, it was a great disappointment to miss the occasion in Istanbul, one which you might appreciate as a natural consequence of being a “high-value migrant” in this country, and, in line with the sorts of professional activities that is expected to be carried out by such people. I have another trip regarding my professional engagements in the first week of November, and I am afraid I have no information as to whether I will be able to make it.

Dear Prime Minister, I find it difficult as to why someone like me should have no rights to make plans for at least 6 months into the future, let alone to receive information on their application process. Of course it would be unwise to ask someone like you carrying the duties you carry to try and sympathise with this; but how would such constraints in your freedom feel in your pre- or post-ministerial lives?

There is a large debate over immigration in this country; one that I have been following very closely since I moved here to continue my higher education and then start contributing to its economy through employment, and paying my share of national insurance contributions and income tax. Whilst the larger argument for cutting the total immigration numbers may clash with the convenience of groups of individuals, whether they be prospective students of London Metropolitan University, or residents who have spent a considerable amount of time being part of this society, there may be more at stake than representing the United Kingdom as a less hospitable country towards international students, young experts, and enthusiastic medium-weight entrepreneurs.

This nation’s identity, partly built on its openness to people, to diversity and to businesses is receiving a blow from recent developments. I have my theories on how a more successful immigration regime could be achieved, and I would be more than honoured to share them with you, should you wish to receive them. However, for sake of simplicity and succinctness, I shall refrain from doing that in this letter.

Dear Prime Minister, this is a very personal and a very individualistic letter. I know that it is one that you may appreciate because it is also a sincere and a true one. I felt the obligation to respond to your letter thanking me “for the part I played in making the London 2012 Olympic and Paralympic Games such a huge success”. I would like to continue to play my role towards future successes and I know that I am not alone in this. It would be a massive benefit to everyone if I and people who are in my situation could feel that Your Government share the same view.

Thank you very much for taking the time to write to me and for considering my letter.

Sincerely Yours,
Ömer.

Thursday, September 06, 2012

eskilerden derlemeler - Londra Hayati'na Giris 3

Son donemlerde Gmail kullanicilarinin bazilarinda denk geldigim bir uygulamaya kendim de gecmeye karar verdim. Gelen kutumdaki butun emailleri ya birer dosyaya, ya da cop kutusuna yolluyorum. Haliyle, gelen kutusunda tozlu raflarin arasinda kalmis arsivlik malzemelere goz atarken, arada ilginc basliklari ile ilgimi cekenler de oluyor. Onlari okumaya basladikca, 5 yil once Londra'ya ilk geldigimde arkadaslarimla paylastiklarim uzerinden neler hissettigime, neler yasadigima tekrar tanik oluyorum. Aralarindan bazilarini paylasayim da, hem burasi bos kalmasin, hem ufak bir bahane olsun, hem de baktikca bana tekrar yazmak icin ilham oluversinler. Bu, Londra'ya gittigimde toplu olarak attigim 3. emailin bir kopyasi (o emaili almadigini farkeden okuyucu arkadaslarim varsa, bilin ki, o kesin email adresinizin yanlisligindandir, benimle bir alakasi yoktur!). 
-----
What I am basically saying above is that, I am going through my email archives and moving things around a little bit. Going through some of them helps reminisce events and feelings that surrounded my life at various stages. Here is a copy of an email (in Turkish) that I sent out as a mass email (the 3rd one from London), shortly after I first arrived here in Fall 2007. Hopefully one day, I will translate this content into English as part of my grand project of publishing every single blog on this website (if not, selected ones) at least both in English and Turkish. Until then, I shall leave you with this song: http://www.youtube.com/watch?v=mtwviRTrS1Y
-----

15 Kasim 2007, Londra:
"Optimist" model bloknotumu açıyorum, nasıl geçtiğini anlayamadığımız
şu son haftalarda neler yapmışım, bir gözden geçireyim diye..

1 hafta sürekli sabah 3'e kadar stüdyoda haritalama, fotoğraf kolajı

yapmaya çalıştığımı hatırlıyorum. Harita hiç bir şeye benzemedi,
fotoğraflar şimdilik bir işe yaramadı ama üzerinde çalışılabilir.
Proje alanımızla iyice yakın ilişkiler içerisine girdik bu son
haftalarda. 2 hafta boyunca "sadece gözlem" yaptığımız zamanlar oldu.
Ne olup bittiğini yazmaktan ibaret: Şişman bir adam geldi, oturdu.
Yaşlı adam geldi, kalktı, gitti. Şişman bir kuş geldi, yemek vermedim,
çok soğuk... gibi.. Tabii bir iki gözlemden sonra, neye bakmak
gerektiğini anlıyor insan, algıda seçici olmaya başlıyor. Son gözlem
ve fotoğraf çekme günümde bir kadıncağız "hey camera boy, camera, come
you" diyerek beni yanına çağırarak "me don't sleep good, me have
children and here come guys smoke hashish in the night, you know?"
diye devam ederek biraz dert yandı. Kocası geldiğinde "herif dalcak
galba bana" derken, "City Council'dan mısınız?" diye sordu (yarı
İngilizce yarı Türkçe sormadı tabii, zaten muhtemelen Afgan
falanlardı...). Porjeyi anlattım, bol bol fotoğraf çekip, etraftaki
duvarları kazıyan, bira, izmarit ve afedersiniz küçük tuvalet izlerini
çekmemi istediler. Velhasıl kelam, şimdi iki kişiiyle röportaj yapmam
lazım, keşke kadının telefonunu alsaymışım.. Bir de, video çekimi
yapmamız gerekecek, ve Aralık ortasında biten bu dönemin esas projesi
tamamlanmış olacak. Haftaya 20 Kasım'da önemli bir sunumumuz var, bu
haftasonu ona hazırlanmakla gerekecek, yapacak çok iş var.....


Sanırım en son yazdığımdan beri Londra Film Festivali'nde birkaç filme

gittim. "I'm Not There" isimli sanırım hayatımdaki en güzel filmlerden
birini izledim festivalin son gününde. Bizim Meksikalı kızın laptop'u
çalındı önceki gün stüdyodan, akşamüstü polise falan gittik vs..
ertesi gün de koşuşturmaca derken beni satmak durumunda kalınca,
yalnız bir sinema seansı yapmış oldum ilk defa Londra'da. Çok da fena
olmadı.. "Velvet Goldmine"ın yaratacısı Todd Haynes abimizin bu
filmini mutlaka izleyin bir yerlerde görürseniz. Bob Dylan'ın hayat
hikayesinden uyarlama 6 karakter yaratıyor, ve bunlardan biri zenci
bir çocuk, ve bir diğeri de Cate Blanchett mesela!! İkisi de süper
oynuyorlar, ama Cate Blanchett inanılmaz!.. Muhteşem bir kadın, tekrar
tekrar aşık oldum sahnede izledikçe Cate ablayı. Zenci çocuk Dylan'ın
ufaklığında, "countryside" daki farklı ve yetenekli kimliğini
yansıtıyor, Dylan protestleşirken.. Blanchett 60'ların sonunda rock
and roll camiasında sallanan, değerlerine ihanet etmekten sorgulanan
sorunlu Dylan "kimliğiyle buluşuyor izleyiciyle". Bob Dylan'ı
Roskilde'de "canlı" izlerken, "ahanda ne kadar asosyal ve bayık bir
herif" deyip, "yahu çadıra dönüp günde 3 kere ısınıp soğuyan ve
sonunda ürik asite dönüşen biralardan mı içsem, yoksa şurda bir yerde
iki sosisli atıp başka bir konser alanına mı gitsem?" diye düşünürken,
bu film boyunca "Bob abi, kusura bakma, bir hatadır etmişiz" demekten
alamadım kendimi. Ama ya 1960'lardaki dönemleri tam 60'lar çizgisinde
çeken, ben diyeyim bir "early Brian de Palma era", siz deyin "geç
60'lar, yeni yeni oluşan sosyal gerçekçi Türk sineması" çizgisi... Ya
da buram buram avant-garde kokan 70ler, grayscale'ler, köşeli açılar,
kitsch, glam ve seks drags end rak en rol beybi...
(Bu arada "Control" adlı filmi de şiddetle öneriyorum yeri gelmişken...)

Ayrıca Fatih Akın'ın son filmi de gösterildi festivalde, son

göstermden önce kapıya gidip "arkadaş gelecek mi peki gösterime?"
dedim, gayet medenice, davetliler listelerine baktılar "o filmden
kimse gelmeyecek" diyerek yolladılar beni.

Bu sırada Eyal Weizman'dan "Destruction by Design" konferansını

dinleyip, İsrail ordusunda askerlerin Foucault okuduklarını,
Filistinli bir aileseniz evinizin bir duvarında solucan deliği açıp
salondan geçip, öbür duvardan karşıdaki eve geçebileceklerini
öğrendik. LSE'deki İsrailliler bu İsrailli anti-Siyonist mimarın
konuşmasına katılmamayı tercih ettiler... Beşiktaş Liverpool'u 2-1
yendi. Sonra Liverpool Beşiktaş'ı 8-0 yendi. 6 Kasım akşamı 6 Türk
toplanıp 8 gol yememizi izledikten sonra 2şer tek rakı ve 8er paketlik
Heinekenler'e verdik kendimizi... Architectural Association'da Bernard
Tschumi konferansına gidildi, AA hakkında ilk izlenimler edinildi
(iyi, güzel...) ama benim için son haftaların önemli olayı geçen
haftasonu yaptığım Zürih gezisiydi...

Arada eklemeleyim ki, evsizlikten epey sıkıldım. Özellikle bu son

hafta çok bunaldığımı hissediyorum, yalnız başıma bu yurt odasında
kalmaktan. Chalk Farm'da çıkacağımız ev işi son dakikada yattıktan
sonra epey enerjimi kaybettim ev bulma işinde. Açıkçası çok iyi bir
potansiyel ev arkadaşını da kaybetmiş oldum Lucrecia hemen aynı
haftasonu başka bir eve çıkınca. Şimdi ne pahasına olursa olsun bir
şeyler bulsam iyi olacak mantığıyla hareket etmeye yönelcem sanırım...
Geçen gün epey depresif hissettiğim, bunaldığımı söylesem abartmış
olmam ama hemen moralimizi bozmayalım. Burada yağmur bile yağmıyor
hala, kara bulutları hep oraya yollamışız, daha fazla yollamayayım,
sizde üfleyin, püfleyin def edin..

Zürih...


Zürih güzel, bence öğrenciler için yaşanabilirliği olan, şirin bir

şehir. Kar sezonunu da orada açmış oldum. Gaddem bilgisayarımın USB
hubları bozulduğu için resim yükleyemiyorum. Londra resmi de
yollamamışım hiç, o halde yarın öbür gün okuldan resimli ve az yazılı
bir email atayım.

Zürih soğuktu ama eğlendik, İlkay'la yedik içtik, bir yerden sonra

cüzdanı unuttuk, şarap fuarına gittik, gemiden gemiye atlayıp şarap
içtik (bir tane absent'çi abi vardı, ondan da likör ve absent içtik,
ama adam bizi kovdu sonunda), akşamları yürüdük dolaştık, İspanyol
meyhanelerinde tapa-sangria, İsviçre barlarında "einmal Weissbier
bitte"...

amma velakin geziye damgasını vuran olaylardan biri cumartesi günü (10

Kasım'da) rastladığımız Kürt yürüyüşü idi. Kürdistan ve PKK leyhine
aynı anda bağıran grubun fotoğrafını çekmeye kalkınca, arkamdan
yaklaşan yüzü yanık uzun boylu bir yürüyüşçü önce Almanca gazeteci
olup olmadığımı sordu, "hayır" cevabından sonra önce Almanca sonra
Türkçe Türk olup olmadığımı sorduktan sonra fotoğraf çekemeyeceğimi,
fotoğraf makinesini alabileceğini, uzaklaşmamız gerektiğini vs.. vs..
söyledi. Kısaca olay bu, ve olay hakkındaki (aslında kendime de
şaşarak epey sakin kalarak yaptığım) izlenimler
http://ocavusoglu.blogspot.com/2007/11/snrlar.html
adresinde. Gene
arada reklamı yapmış olduk..

Dün de Londra'da, Paddington civarında gazetecilerin ve ilgilerin

toplandığı, arada söyleşi, konser vb.. olduğu Frontline Club adlı
mekanda "Is it the time for a free Kurdistan?" adlı tartışmaya gittik
Aylin'le. The Independent'tan bir gazetecinin moderatörlüğünde,
Irak'ın Kürdistan Bölgesel Yönetimi'nin Birleşik Krallık temsilcisi,
eski bir gazeteci, Kürt tarihi hakkında çalışmış bir yazar ve başka
bir gazetecinin olduğu bir gruptu. Genel olarak, Kürt temsilcileri
"özgür bir Kürdistan için daha zaman erken" diyerek olaya temkinli
yaklaşırken, aslında hem Irak içinde en güçlü konumda olmalarının
ötesinde, cumhurbaşkanlığına da bir Kürt'ü koymalarından ve
Talabani-Barzani ikilisinin sert-yumuşak, pasif-agresif rollerinden
kelli, şimdilik "özgürlüğe giden yolda" acele edilmemesi gerektiğinden
dem vuruldu.. Türkiye'yle ilişkilere değinildi, iyi olması
gerektiğine, Türkiye'nin bu bölgeyi tanımasına gerektiğine (bu konu
üzerine son günlerde çıkan yazıları okuyabilirsiniz) dem vuruldu, vs..
vs.. Aslında bir çoğu da hakim olduğumzu konular.. Zürih'teki deneyimi
anlatıp, başka ülkelerdeki Kürt azınlıkların PKK'ya bakışı ve kendi
kimlikleri içindeki tanımını sormaya çalışsam da sorum yanlış
anlaşılıp yanlış cevaplandı, canım sağoldu....

Evet efendim, önümüzdeki günlerde proje işleri, iki adet konser, belki

az biraz daha gezmeler tozmalar olabilir.... Ben yazmaktan yoruldum
sayılır, buraya kadar sabırla okuyan olduysa bile çok yorulmuş
olmalı.. Çok dan dun bir email oldu, ve çok dan dun keseceğim sanırım
ama herkesi çok öpüyorum diyerek, bu satırlarıma burada son verirken,
yeni çamaşır deterjanımla çamaşırlarımı yıkamaya iniyorum.. Memlekete
selam, yola devam..

Fatih Akın olsaydı "we love you we love you we love you" diyebilirdi,

ya da "Türkiye'dekilere sesleniyorum, 'united we stand, divided we
fall'" diyebilirdi, ben diyorum ki, "sakin olalım, hızlı reaksiyona
geçen düşünce balonlarımızı küfürlerle patlatmak yerine, kendimizi ve
etrafımızı ne kadar değiştirebiliriz onu düşünelim". şimdi böyle güdük
bir şekilde bunu yazınca, çok ukala ve biraz da soyut durdu sanki.

sizi bu resimcikle başbaşa bırakıyorum....


https://mail-attachment.googleusercontent.com/attachment/u/0/?ui=2&ik=85623c0ca1&view=att&th=11640cafc548db92&attid=0.1&disp=inline&realattid=f_f90k8vks1&safe=1&zw&saduie=AG9B_P8vWX_wacC43rL4QPDfmK40&sadet=1346970720420&sads=QxuFl4bKD4teJhP1boXDUbQHL5k

Tuesday, July 03, 2012

o 2. kahveyi icmeyecektim

ofisteki bilgisayarimi uyuttum, malak gibi yuruyorum Londra sokaklarinda. waterloo bridge, the cut, elephant and castle, usw... biri de benim beynimi uykuya yatirsa da bir kac hafta sebze gibi yasasam. o 2. kahveyi icmeyecektim. zaten 2. kahveyi almasam, aylar sonra ilk defa denk geldigim M.C.'yi gormeyecektim ki, o da bana "abi saskinlik icerisindeyim, tam su postere bakiodum, bu Omer'in D.'ye ne kadar benziyor diye dusunurken tam seni gordum" deyip beni oraya yonlendirmeyecekti. neyse, canimi sikan D.'yi 4 yil once ilk gorusmelerimizden birinde uzun uzun oturup muhabbet ettigimiz ve aksam konsere birlikte gitmeye ikna ettigimde ilk defa, o guzel bahar aylarinda Kentish Town'da yasadigimda evimde kalmaya goturen gunun temel kahramanlarindan olan o bankin tam da arkasindaki posterde fotografi ile karsi karsiya gelmem degildi. ya da hava raporunun onumuzdeki 15 gunun 14unu yagmurlu gosteriyor olmasi da degildi tam olarak.

surekli 1. olmaya yonlendirilerek buyumek, en saglikli cocuk gelisimi olmayabilir. ukalaligimi affedin, citayi yuksek tutan ben degildim, sadece soyleneni yapmaya calistim. ilk fireyi ortaokul-lisede derslere calismaktan vazgecerek verdim. yerini doldurabilecek cok sey vardi aslinda, belki de sorun bolluktaydi. ne tenis antrenmanlaina gereken ozeni veriyordum, ne okulda duzgun bir ogrenci gibi davraniyordum; simarikligimin fazla bir getirisi dahi yoktu. ne halt yemeye siralarin uzerine cikip ogretmenlerimi delirtip arkadaslarimin hakli tepkisini cekiyorsam, salakliklar yasayarak ogreniliyor. az once old vic ve young vic'in onunden gecerken hayatimda tek pismanlik duydugum seyi tekrar animsadim: drama dersindeki hocam "bu senenin muzikali icin secmelere gelsene" dediginde utangaclik yapacagima, siralarin uzerinde dans eden sebekligimi takinabilseydim, simdi tiyatrolarin onunden gecerken sinsice "sahne arkasi kapilarindan iceri baksam mi" diye dusunmekten otesini yapiyor olabilirdim.

neyse, hayat pismanliklar duvari degil ya, gene de vanayi ara sira gevsetmekte yarar var. 2 rakami hep bir sikintili zaten. asal sayi mi degil mi bilinmez. sosyal ortamlarda 2nin katlari coklukla cozumsuzluklere sebep olmustur. genelde 2. olanlar, 1. kadar sevinemezler ama 3.den daha cok uzulurler. hayatimin 2. karting yarisinda 2. olarak babalar gunu'nde babama adamistim kupayi; zaten besiktas da serefli 2.liklerin takimiydi, 2 boyuttan fazlasini da goremedigimi iddia ediyordu zamaninda birileri, demek ki 2 ile yetinmesini bilmeyene mustehakmis 2 gun ust uste gun yuzu gormemek su sehirde.

neyse, o 2. kahveyi icmeyecektim. simdi bari doneyim de biraz is yapayim. gune 2. defa baslayayim, belki bir ise yarar.

Monday, July 02, 2012

sunrise behind the wall


It was around the time when the sun finally decided to come out, following days of windy harbour walks and wet swing performances; on the day where our German colleagues got us anticipating Germany's victory over Italy later in the evening, that we paid a visit to an inspiring community-run programme (Familiengarten/Aile Bahçesi) on Oranienstrasse 34-35. Next to what had already become a new habitat for some of us (SO36), in the heart of Kreuzberg was what was once merely a shelter and now turned into an institution that did not only provide space for the members of the Kreuzberg community and their children but also ran, through its foundation, teaching courses, legal consultancy, workshops, and providing space for people to meet one another, especially in an area of the city that is primarily populated by immigrants or immigrant-descent families. Ms. Neriman Kurt had given us a warm welcome, supplemented by the usual Turkish tea, brewed in an authentic semaver, and accompanied by cookies; and a long, and well-informed presentation about the foundations of their work, the wider environment and history of Kreuzberg, the initial support they had received from the authorities which waned after mid-1990’s and how they made it until today; still helping the resistance against the ongoing gentrification processes in the area, that we have accustomed to over the last years [it was interesting in that sense that, BMW Guggenheim Lab, that was forced out of Kreuzberg a few months ago due to major protests, had just opened in Prenzlauerberg, another area whose fate Kreuzberg may eventually follow, just before we had arrived in Berlin]. Without trying to read too much romanticism between the lines, I felt that Neriman Kurt’s eyes unveiled the layers of struggles she has gone through, probably personally, as well as institutionally as she shared it, while she had occasionally swapped her serious tone to a happier one that many people are accustomed to see Turkish people in. 


As she walked us through the playgrounds where she said Turkish kids, as well as German kids and kids from other nations and all communities would, from time to time, play together; also benefiting from the dense, urban environment within which the building was located, allowing for children’s loud noises [and Turkish kids can be loud!] to be overheard by others who would be tempted to join them, I started thinking about how much longer this place could resist the real-estate pressure that was inevitably going to keep increasing. I had missed the part, if there was one, about whether they owned the building in which they were located, which would not come as a surprise given the relative low-value of real-estate of the area before the Wall came down, but regardless I would have liked to hear about whether the respective municipalities/authorities had affordable housing provisions, rent controls, compulsory purchase or any other regulations that would be the counterpart what we have here in the UK, that could have effect on the future of the premises. At this moment, I found myself gazing back at the building which was once used as a textile manufacturing house (correct me if I am wrong), with some of its original features remain tact on the garden. The skies had almost totally cleared by now and it was turning out to be a beautiful afternoon.


The second of our community-run project visits was in Gesundbrunnen, near Wedding, Mitte. More specifically located in the Ackerstraße area, and therefore relatively better off than the more deprived neighbouring area of Brunnenstrasse, this project was run by a number of ladies led by Selda Karaçay who founded the “Brunnenkiezmütter” Project under the umbrella organization called Pfferwerk Stadtkultur as a centre for consultancy for mothers who live in the area on issues ranging from the development of their children, and of their education to learning their mother tongue and German, and to discipline without violence and other domestic affairs. Somewhat similar to Neriman Kurt, Ms. Selda Karaçay also obtained a somewhat reserved manner throughout her presentation that rarely but very sincerely broke into a laidback attitude, especially when she was trying to motivate the other ladies around her to present their experiences. 


The area in which the organization was located suffers from high unemployment rates (up to 20%), especially more severe for youth with immigrant backgrounds, and despite being well-linked through transport networks due to its locality, owing to its situation right near where the border once existed and the transformation of the urban grain, with high concentration of social housing buildings, the area has admittedly been isolated. Education seems to have been a major issue of concern where some school and day-care centres are predominantly minority-populated, and as we have learned from the project’s brochure, the local population contains a mix of people who speak diverse languages including Chechen, Arabic or Russian. Many of the local projects seem to have been geared towards provision of care for the young and assistant to their parents, including this particular one. When asked what some of the volunteer workers for the project felt as the most proud moments of their time spent here, a few of them, almost unanimously claim that the fact that they can help out people so that they do not suffer from the same kind of struggles that they went through when they first moved here a couple of decades ago is amongst the most rewarding feelings. Having grown up in a culture where the cliché phrase of “education first!” has almost lost its original meaning and at a time when Turkey’s primary education system is going through a complete overhaul, a subject we actually wanted to discuss with our German counterparts, especially since the new system is touted as having taken the German one as a benchmark, a project like Brunnenkiezmütter reminds us of how much successful integration and peaceful and progressive co-existence rely upon the successful and complete upbringing of the younger generations who feel included and contributing to the societies in which they live. 


I decide not to take the taxi back to the Academy with the others, and follow my instincts to find an alternative way back home, especially since the weather has now provided us with the greatest amount of sunshine and warmth and also because I would always prefer to take a walk if I can get to my final destination on time and I feel like I may be up to something unexpected. So, after a detour via Voltastraße because I initially wanted to get the S-Bahn from Gesundbrunnen, I decide to hit Brunnenstraße and keep going south until I hit the next round of S-Bahn. It is then I realise I am near the famous Bernauer Straße, where I somehow never made it to in any of my previous visits to Berlin. I walk down Mauerweg and pay tribute to those who brought down one of the most significant physical barriers that existed in the western world until very recently. Unfortunately, one wall comes up as another one goes down, somewhere in the world, as Eyal Weizman had also once noted, and there are only so many that we can work towards bringing down whilst humbly trying not to contribute to construction of new ones. It is in that regard, that while I was taking pictures around the monumental park, I felt like the sun was slowly rising, at times, behind other walls that the likes of Neriman Kurt or Selda Karaçay were trying to demolish without resorting to any form of violence.

devasa gokyuzu, bozuk bagaj kapagi ve sicak pizzalar


“Bak işte, her şey o kadar da kötü değil. Hiç bu kadar büyük bir gökyüzünün altında durup yıldızları izlemiş miydin? Kuzeyde olmanın da avantajları var!” Waterworld filmini izlerken babamın söylediklerini hatırladığım kadarıyla Ekvator’a yaklaştıkça Ay’ı daha büyük görebiliyorduk; peki Kutuplar’a yaklaştıkça da gökyüzü mü daha büyük oluyordu?

Coğrafya bilgimi sınamayı boşverip başımı sağa ve sola doğru çevirdim. Göğün görebildiğim sağ uç köşeleri koyu bir lacivert ile boyanmışken, sola doğru baktığımda giderek açıklaşan bir maviyi görebiliyordum. Sadece 10 gün önce, yazın en uzun günlerinden birinde 63 derece enleminde neredeyse 24 saat gündüzü yaşamıştım. 3 gün sonra yola çıkacak, otostop çekmeye çalışırken muhtemelen bir iki kamyon sürücüsüne dalga malzemesi olacak, ama sonra arkadaşça bir gencin ya da bir ailenin arabasına binecek, Almanya’da Dünya Kupası finalini seyrederken biramı yudumlayacak, Tuna’nın kolu Sava üzerinden Zagrep’teki arkadaşlarıma uğrayacak, Eidomeni’den Yunanistan’a giriş yaparken Hulusi Kentmen’e benzeteceğim sevimli, yaşlı sınır karakolu görevlisi Yunanlı’nın Türkçe “Ömer’cim” diye başlayıp vizemin son gününde giriş yaptığım için beni uyarmasının ardından soluğu Selanik’ten İstanbul’a dönüş yapacağım trende alacaktım. Bunların hiç birini, 5 ay önce, kar fırtınasında mahsur kalıp haftasonunu kampüste geçiren arkadaşlarımı bırakıp, kız arkadaşımla vedalaştıktan sonra çıktığım değişim programı yolculuğumun başında planlamamıştım bile.

Aslına bakılırsa, Erasmus Değişim Programı’na katılmak için tercih ettiğim üniversite listesini doldururken, Aarhus’u ilk seçenek olarak yazıp yazmamak konusunda da pek emin değildim. O günlerde her ne kadar seçenekler çok fazla değilse de, istersem Berlin, Amsterdam ya da Barselona (veya Madrid) tercihinde de bulunabilirdim. Bunlardan ilkine daha yeni gitmiştim, soğuk bir Ağustos haftasonu geçirmiş olmama rağmen, halen bugün de süregelen, ‘en sevdiğim şehir’ sıfatını kazanmıştı bile. İkincisi ve üçüncüsünü daha önce Interrail seyahatimde görmüştüm; nedense orada almam gereken derslerin sürmekte olan eğitimime çok uyumlu olmayacağını hissetmiş, zaten ikisinden birine gidersem de kesinlikle hiç bir şekilde derslere konsantre olamayacağımı, sadece eğlence amacı ile yapılan bir Erasmus programının da bana biraz zarar verebileceğini hissetmiştim. Stratejik düşünmeyi seven biriyimdir. Öyle ki, belki 1. seçeneğime kabul edilmem diye Berlin’i 2. seçenek olarak işaretlediğimi anımsar gibiyim. Ya da belki de, Arjantinli birine vurulduğum için İspanyolca öğrenmeye başladığımdan, İspanya almıştır 2 numarayı. Her nasılsa, Aarhus’u 1 numaraya koyarken stratejik planlamamın yanında bir olgu daha vardı aklıma takılan: “Diğer 3 yeri de gördüm. Bir daha hayatımda ne zaman Aarhus gibi bir yere giderim ki!?” Gelin görün ki, bir şehri 3-5 günlüğüne ziyaret etmekle, orada 5-6 ay yaşamak arasında çok da ince olmayan bir çizgi var. Ben o çizgiyi ya görmemiş, ya da göz ardı etmiştim. Aarhus’a gideceğim belli olduğunda ufak bir pişmanlık hissettiğimi anımsıyorum; zira o an henüz, hayatımın en güzel kararlarından birini vermiş olduğuma hakim değildim elbette.

Lea’nın bana gökyüzü ile ilgili söylediği şeyden bir-iki saat önce, büyükçe bir çadırın içinde tam çadırın girişinin kenarında hayatımın en etkileyici müzik olayına tanık oluyordum. İsmini o sene arkadaşlarımdan sıklıkla duyduğum bu İskandinav grubun çaldığı müzikle bambaşka alemlerde gezinirken, boy ortalamasının yaklaşık 15 cm. altında olmam ve sahneye çok uzak olmamdan ötürü, müzisyenleri ancak ve ancak, hareket ettikçe daha da büyüyen, çadırın tepesine yansıyan gölgelerinden takip edebiliyor, mavi ve kırmızı ışıklar ve sis perdelerinin ortasında kendimi hiç bilmediğim bir evrenin ortasında buluyordum. Kamp alanındaki en büyük eğlence ve temizlik kaynağımız bol toprak ve tortulu havuz, Mart ayının ilk gününde “hadi gelin bakalım, ancak böyle resmi olarak Viking olabilirsiniz” diyerek Kristoffer’ın bizi 3 derece havada, çırılçıplak bir şekilde attığı, 1 derece sıcaklıktaki ve üzeri karla kaplı olan denizin yanında cennet kalıyordu. 3 Türk arkadaş 8 Danimarkalı ile 5 gün boyunca festivalde eğlenirken anlamıştım ki, geçirdiğim 5 ayda ortama çok iyi entegre olmuş ve uzun yıllar sürecek dostlukların temellerini atmıştım. Tabii, başta hiç de bu kadar olmamıştı.

Danimarka’nın ufak bir ülke olduğu aşikar; fakat Aarhus’a geldiğimde 5te 1i öğrencilerden oluşan bu kentin nüfusunun sadece 300,000 olduğu, ve 7 değil 70 tepeli bir şehirde büyüyen biri olarak, en yüksek noktasının kilise çanının zirvesine denk düştüğü gerçeklikleri ile yüzleşmek önemli bir çaba gerektiriyordu. Hem de gitmiş, sırf odamda kendime ait banyom, İnternet bağlantım bulunacak ve odam 26 metrekare olacak diye, şehrin haritasını bile düzgünce incelemeyip, şehir merkezinden, üniversiteden, arkadaşlarımdan ve etkinliklerden olabilecek en uzak yurdu seçmiştim. Gidiş yolculuğu uçağına bindiğim gün meşhur ‘Karikatür Krizi’ patlamış ve benim yurdum, karikatürü yayımlayan gazetenin ana binasının karşı sokağındaydı! Tevekkeli değil aylar boyunca binaya ne giren, ne de çıkan gördüm. Ama hepsinden daha önemlisi, şehirde tepe demeye bile dilimin zor vardığı tek eğimli yol benim yurda giden yoldu, ve ilk bir ay boyunca hava sıcaklığı mütemadiyen -3 ila 3 derece arasında oynarken, bisikletle gidip-gelirken 5 kat giyindiğim vücudumun altından terler boşalırken sakalımdaki tükürüğümün donuyor olması beni şimdiden Darvinsel bir evrime uğratmaya başlamıştı bile.

O günlerde arkadaşlarım birer birer blog siteleri açarken, ben de İskandinav yalnızlığımı paylaşmak için neden bir şeyler yazmıyorum ki diye düşünmüş olmalıyım ki, yazdığım ilk yazıda ‘paylaşmayı pek sevdikleri soğukluğu da ziyadesiyle öyle bir verdiler ki adama, önce 1 hafta hasta yatırıp, şimdi etraftaki kimseyle tanışmaz etmez, konuşmaz gitmez biri ediverdiler beni de. Adaptasyon diye buna derler işte’ deyiverdiğim bir blogcu olmuşum. Belli ki, ilk günlerde kanım çabuk kaynamış! Velhasıl kelam, ikinci yazımın başlığı ‘muntazaman Danlaşmak’ olmuş; bir mücadele haline getirdiğim entegrasyon sürecinden yavaş yavaş keyif almaya başlamam da, sanırım 3., 4. haftayı bulmuş. İşte tam da bu dönemlerde farketmiştim ki, Erasmus Komisyonu her ne kadar İskandinav ülkelerinde yaşamanın çok daha yüksek bir maliyeti olduğunu farketmiş olsa da, diğer ülkelere giden öğrencilere verdiği aylık burs olan €400’unun bizim nezdimizde €440 olmasının aradaki farkı kapatmadığını anlayamamışlardı. Masrafları karşılamak için ek gelire ihityacım vardı, dolayısıyla başka bir Türk arkadaşımın tavsiyesi üzerine, bir Türk’ün işlettiği pizza dükkanında, arka camı kırık ve bagaj kapağı tam olarak kapanmayan bir araba ile pizza dağıtımına başlamıştım. Hava 5 derece iken kapanmayan bagaj kapağında sıcak pizza dağıtmak ne kadar İskandinavlar’ın kara mizah anlayışına yakışıyor olsa da, bunun ne kadar iyi bir ticari strateji olduğuna dair derin şüphelerim vardı. Her neyse, benim için hava hoştu; şehrin her bir köşesini ve sokaklarını öğreniyor, endüstriyel birikimli mahallelerinden, deniz kenarındaki villalara, okul yurtlarından, konser mekanlarına kadar her türlü dokusuna hakim olmaya başlıyor, bir Sosyoloji ve Siayset Bilimi öğrencisi ve Aarhus Üniversitesi’nde İskandinav Siyaseti üzerine ders alan biri olarak, yerinde gözlemler yapma şansında bulunuyordum. Hem de, sağ olsun İskandinavlar çocukken bile TV programlarını İngilizce (ve kendi dillerinde alt yazı ile) izledikleri için, tek kelime bile Danimarkaca öğrenmeme gerek kalmıyordu; rakamları bile. Gerçi sonradan bu şansı teptiğim için pişman olacaktım; kaldı ki, eminim Danimarkaca sempatik bir kaç kelime kullanımı bahşişlerimde yüksek bir artışa neden olabilirdi!

8 Türk arkadaş olarak birbirimizle uyum içerisinde, bol bol yardımlaşıyorduk. Tabii ki her birimiz, bir Erasmus gerçeği olan İspanyol ve İtalyan cemiyetlerinin sürekli partiler düzenlemesi veya partilerde bir arada bulunması fikrine epey yakın hisler içerisindeydik; ama sanki biraz da, hepimiz için geçerli olabileceğini hissettiğim, ismi konmamış bir ortak pakt da vardı: Büyük yabancı gruplarla değil, Danimarkalılar’la arkadaş olmak istiyorduk. Aarhus Üniversitesi öğrencilerinin bu konuda en az bizim kadar can atıyor olması da işimize yaramıştı. Ayrıca, o dönemlerde Avrupa geneline yayılmış ciddi bir ‘nargile içme’ ritüeli vardı; ve yaklaşan bahar ayları ile birlikte Üniversite Kampüsü’nün çimlerinde ‘mangal sefası’ geleneğini Danimarka’ya ithal eden bir grup genç olarak, oranın yerlileri ile iyi ilişkilerimiz her geçen gün gelişiyordu. Zaten Erasmus deneyimimden sonra hep düşünmüşümdür: Bir Erasmus öğrencisinin kendisine yapabileceği en büyük katkı, kısa bir süreliğine de olsa, misafiri olduğu o coğrafya, kültür ve insanlar ile çok yakın ilişkiler kurabilmek. Hele bir de öğrenci normalde turist rehberlerinde bile gördüğünüzde ‘herhalde belediye turizm bürosunun harcayacak çok parası vardı’ diyebileceği bir şehre gitmişse, oranın ve etrafının değerini, eminim ki zaman geçtikçe çok daha iyi anlayacaktır.

Danimarka’da bahar ve yaz ayları bir başka oluyor. Hayır, çimlerin farklı bir şekilde büyümesinden, çiçeklerin farklı bir şekilde açmasından ötürü değil. Hiç bir zaman gelmeyeceği hissine kapılmışken bir anda, bütün şiddetiyle üzerinize çullanıvermesinden! Türk arkadaşlarımız arasından diğerlerinden önce ayrılanlar da olmuştu belirli sebeplerden ötürü. Bir tanesi için yazdığım bir şey, hem onun, ama daha çok da kendi deneyimi özetler gibi olmuş; alıntılayayım: “bir şehre gelmişsinizdir… şehrin bir havası vardır, solur onu soluduğunuz gibi; ışıkları vardır, bazen gözleri parlar, bazen körleri oynar. tadı vardır, tuzu, suyunda, yemeğinde. karşıdan karşıya kırmızı ışıkta geçmeyen insanında da kimliği vardır şehrin. sevemezseniz şehri başta… birkaç ay geçer, arada havalar güzelleşir, şehirde çiçekler açmış, arada yağmurun ve bulutun arasına da saklansa; hava kokuyor, o bir kaç aydır ciğerlerine doldurduğun kimliğiyle… trenin kapıları kapanırken camın arkasından son kez heyecanla el sallamaya yeltenme. şehrin kimliği üzerinde, bakışları gözlerinde. Fotoğrafı çeken, o anı şans eseri de olsa yakalar. Diğerleri gordüğünde beğenseler bile, manasını bir çeken bilecektir, bir de çekilen. fotoğrafa bir iki kere daha bakılır. bakılır ve görülür. şehri terk eden mutludur; fotoğraf her şeyi ifade etmektedir: mutlu bir ayrılıktır bu, o şehri her daim iyi olarak hatırlatacak...”. Haziran ayının başında Aarhus’u terk eden arkadaşımızın arkasından, bu yazdığım cümleleri tamamlayabilecek en yoğun dönemlerden biri yaşanmıştı. O ünlü kavurucu 2006 yazının başlarında, bir-iki haftamız final ödevlerini hazırlamakla geçmiş, fakat sabrın karşılığı da bir o kadar ödüllendirici olmuştu.

Derslerin son haftalarında sunumlar yapılmış ve ödevler teslim edilmişti. Ortak çalışma dönemi herkes için farklı geçiyordu. Ben Tarih Departmanı’nın bilgisayar odasında sabah-akşam yazı yazarken ara sıra odaya gelip muhabbet eden Danimarkalı arkadaşların, hala o sevemediğim telaffuzlarına maruz kalıyordum. Bazı arkadaşlar yurt odalarına kapanmışken, diğerleri gruplar halinde çalışmaya devam ediyordu. 5 ay içerisinde, başka hiç bir okul veya enstitüde sahip olamayacağım garip ve çeşitli bir bilgi birikimine sahip olmuştum. İskandinav siyasetinin işleyiş biçimini öğrenirken, Nazi Almanyası’nın sanatı propaganda ve anti-propaganda malzemesi olarak nasıl kullandığına dair bir makale hazırlıyor, Danimarka’daki siyasi partilerin tabanları hakkında fikir sahibi olmaya çalışırken, bir yandan da vaktim oldukça yerel bir müzik festivalinin mutfağında salata (ve parmağımı) doğrayarak şehirdeki etkinlikleri kaçırmamaya çalışıyordum. Akademik dönemin sona ermesini takip eden bir gezide İsveç’in göllerinde yüzüp, dağlarında trekking yaparak, kalacak yerimiz olmadığı için bir geceleğine de olsa bir dönercide çalışarak sabahın 3’ünde döner kesip fritöze patates kızartması atma şansına erişmiştim. Norveç’te hiç bitmek bilmeyen yağmurların altında, o an için de olsa dünyanın en sempatik toplumu olduğunu hissettiğim insanlarla tanışmış, gene evrenimizdeki sayılı tren yolculuklarından birinde karlı dağları aşıp fiyörtlere selam geçmiştim. Bazen acımasız bir benetmeyle “Ankara’nın en güzel yanı, İstanbul’a dönüş yoludur” derler, velhasıl kelam, ilk haftalarımda Aarhus’un en güzel yanının da Hamburg’a kaçma imkanı olduğunu düşünürken artık ustası olduğum bu güzergah üzerinden, olağanüstü bir festival deneyimini takiben 15 günlük bir otostop-otobüs-tren yolculuğu silsilesinin ardından da, Türkiye’ye dönerken arkamda birçok anı ve arkadaş bırakmıştım.



Erasmus deneyimimden 2 yıl sonra, sıcak bir Mayıs haftasında 4 günlüğüne Aarhus’a gitme şansım oldu. İlk öğrendiğim andan itibaren 4 elle sarıldığım Erasmus imkanını sağlamış olan Sabancı Üniversitesi’ndeki eğitimimi bitirdikten sonra, biraz da sancılı bir sürecin ardından kendimi Londra’da master yaparken bulmuştum. Yoğun bir çalışma yılında, sınavların başlamasına az bir dönem kala, kafamı rahatlatmak için bir kaç günlüğüne gezmeye çıkma ihtiyacını hissettim. Ryanair sağolsun, Aarhus çok ekonomik bir seçenekti. Fakat, esas motivasyon kaynağımın bu olmadığını anlamam uzun sürmedi. Her ne kadar Schengen vizesi alabilmek için bin dereden su getirmiş olsam ve sonunda Belçika’dan vize alarak daha sonraki başvurularımı riske atacak bir işe girişmiş olsam da, Danimarkalı arkadaşlarımın yoğun ilgisini geri çevirmek istemiyordum. Bazıları ile zaten 2 yıl içerisinde görüşme şansım olmuştu, ama kendimi Aarhus’a dönerken bulabileceğimi bilmiyordum. Neredeyse her şey bıraktığım gibiydi. Kanal kenarında yeni bir yürüyüş yolu açılmış, bazı köprüler inşa halindeydi. Yurdum hala eskisi kadar uzak, oraya giden otobüs hatları, hatta muhtemelen şoförleri bile aynıydı. Avrupa Sineması’ndan bağımsız örnekler gösteren Øst for Paradis yerli yerinde duruyordu. Çalıştığım pizzacı da aynı yerde iş görmeye devam ediyordu, fakat soğuk kış akşamları aç kaldığımda yanına sığındığım İranlı Azeri Rıza Abi’nin dükkanında kepenkler kapanmıştı. Kendisinin oradan ayrıldığını ve İsveç’e ayrıldığını söylediklerinde üzüldüm; ve bana anlattığı hikayeleri anımsadım. Şehirde müzik festivali zamanıydı ve gündüz konsere, akşam üstü ateş yakıp sahile gitmeyi ihmal etmedik. 4 harika günden sonra Londra’ya döndüğümde Aarhus’taki 5.5 ayda başarmış olduğundan emin olduğum bir duyguyu anımsadım: daha önce hayatımda adını bile duymadığım bir yerde, hayat boyu sürecek dostluklar oluşturmuştum ve yeni bir evim olmuştu.

Aarhus’a gitmeye karar vermek, belki biraz istemeden de olsa, hayatımda verdiğim en güzel kararlardan biriydi. Roskilde Festivali’nde dedikleri gibi: “tusind tak Danmark”.

Ömer Çavuşoğlu.
15 Haziran 2012, Londra.

Saturday, June 09, 2012

a weather warning

There is that distinct smell out there tonight. My awareness of it does not necessarily stem from the consistent weather warnings they had during the day regarding strong breeze, heavy winds..

Every city has one of its own. London's got that one with a mix of yeast, piss, greenery, deity, piety, prosperity...

I am on a side street off of Theobald's Rd.

There are not many side streets of such relative insignificance off of Theobald's Rd. Most of the streets lead to somewhere significant... that's the cost of being a major thoroughfare in central London. Your branches lead off to somewhere of such significance that either the pavements are too wide (which means many pedestrians will walk through there at the dark of the night) or that the roads are 2+ lanes; and in either case, that's not a street you would want to take an emergency piss on..

but this one here, called King's Mews is a particularly narrow one...

there are houses with fake, freshly white painted colonnades...

the small alleyway leads to a wider street. It is a common makeshift adaptive English planning heritage but it reminds me of the ad hoc street typologies created in modern Istanbul.

I feel like I am walking through a street in Bomonti. A Jewish cemetery left of me, an Armenian school to the right, an off-license straight ahead, a transvestite across the road --- all, a travesty of urbanity...

only difference in being that I wouldn't be out on a hunt to piss on the streets in Istanbul, it never was part of my "culture" but neither were the Danish ladies I first encountered kneeling down and pissing on the spot at Roskilde.

Across from the side of King's Mews from Theobald's Road is some Inns, demarcated and boundaried by walls, the height of a 1.5 human's height (just about the size of Berlin Wall?).

Beyond there is where lawyers luncheon every day, I always cycle past it. It is always on my sight but why weren't these "sale" signs on this side of King's Mews that I see put up on abandoned buildings? There is a house under renovation with furniture scattered about, dirty white look like dead mannequins at night. These signs remind me of the Eskidji signs, green on yellow that popped in the affluent neighbourhoods of Istanbul in mid-2000s, at that time of my life when every fresh breath of breeze I inhaled smelled of identity, of urbanity, of places afar that had lived and will always live long past my life and my apprehension.

I stand next to a fake collonade....

I want to have you in my arms.

Wednesday, April 25, 2012

Breathe in deep, let it out... and cough.


Atmen (Breathe) is a beautifully shot, brilliantly narrated and immaculately acted out film. It follows the story of the 19-year old Ramon Kogler, who has been put into juvenile detention for a crime he committed when he was 14. Brought up in an orphanage, experienced near-death from suffocation under a pillow and a good breather at the bottom of a swimming pool, Ramon is struggling to get hold of a job that is key to win his way out of the juvenile detention. While Ramon gets accustomed to see, touch, wash and finally breathe dead bodies in his new work at a municipal undertaker's office, we stroll through the harsh winter days of Vienna and the cold deadliness of an abandoned youth that is coming to grips with social realities, and re-integrating into a world outside the secluded compounds of white-washed, securely-gated, IKEA-like youth prison. As the fallen leaves on the highways' merger into the grey skyline of Niederösterreich are swept aside, Ramon walks a lonely path that leads him back to his mother and through whom he settles his score to move on with - or rather, attain a necessary raison d'etre for his sheer existence in - this cruel life. Breathing in the last remnants of life from the corpse of the people he carries and of the victim of his childhood (and of his own childhood), Ramon introduces us into a world of the living dead (not in a Shaun of the Dead style) who "wish little because that is what they can only achieve". As we gaze through the Viennese skyline in the closing scene, I sense that Ramon will have a lot more out of the remainder of his life than the total of everyone else we've seen in the movie.

Atmen is Austrian actor Karl Markovics's first attempt behind the camera and he delivers well. The film went on to win the ‘Europa Cinemas Label’ as best European film in the Directors’ Fortnight section of Cannes in 2011. The bleak atmosphere is set perfectly by the overarching grey tones of a wintry Austrian setting. Markovics often uses static shots with double or multiple vantage points, with actors or objects delicately moving within the third of the frame, leaving the audience with great instances of slow-motion photography. The score is delicate and the overall soundtrack fits the picture perfectly. Thomas Schubert, who, according to IMDB, has only appeared on an episode of a TV-series other than this film does a great job in portraying the dispossessed youth, spending his time on the streets of Vienna, the swimming pool and his cell in the youth prison whose walls are carved with names of Turkish people. Naturally, for me, the scenes from IKEA in Shopping City Süd where I was last Christmas buying furniture for a Viennese flat I was once invited to move to, of Bhf. Praterstern where I shortly after left a city to which I have affiliated myself so much to over the last 3 years, and to which I have no idea when I would return to and the rail tracks crossing Gürtel and Mödling bei Wien had very significant and sensitive meanings that made the film a bit more personal, too.


Atmen is the 2nd Austrian film I saw this year. In February, on a spontaneous loner's trip to Berlin for the closing weekend of Berlinale, I got to see the equally brilliant Spanien by Anja Salomonowitz, another young, talented filmmaker in her early career. Never mind the low ratings on IMDb: it turns out only a few people have seen it and they may not yet be fond of the raw realism depicted in contemporary Austrian cinema. Supported by an excellent soundtrack by the genius composer Max Richter, Spanien follows the stories of 4 different people whose lives overlap through human trafficking, relief-painting, gambling and "immigrant-shopping". An undercover smuggling operation organisation in the disguise of a lending institution, a late night's tungsten-lit Edward Hopperesque bars with a few, desperate slot machines, a scarred woman's homely drawing table and her boiling kettle, and a deserted man's role-playing prostitute reflect the paths these individuals walk that is no less lonelier than of Roman's and no warmer than the cold streets near Potzdamer Platz on a late Berlinale Sunday evening. Yet, the recurring fate of loners towards togetherness through co-operation leaves a bittersweet warmth like the after taste of a sip of a cheap Inländer Rum.

Atmen and Spanien have been the only two Austrian films I have seen without the person who has gotten me accustomed to all things Austrian, including cinema. The last one we saw together, at the last year's London Film Festival in September was Michael, another debut by Markus Schleinzer, who portrays a victim of a society that has been shaken by such similar stories, the most famous of which has been the Josef Fritzl case. Another bang in-yer-face, and a nominee for Palme d'Or in 2011 where Atmen won the aforementioned award, Michael is a reality check, looming large on a 400-inch screen, to humanity. Wolfgang's innocence chills the viewer more than the landscapes of Tyrolean mountain resorts, covered deep into snow that Michael visits with his friends, while the former is locked up in his cellar, biding his time to plan his exit strategy.

By this point, I may have gotten accustomed to a type of Austrian cinema rather well, not to get depressed or shocked by some of its attributes. Having loved certain aspects of independent cinema through the likes of The 3 Rooms of Melancholia (of which, one chapter of the three that make  up the film is called "Breathing"), I should rather say I got a late introduction to it. However my personal connection with the country may be, I look forward to seeing more of the likes of Atmen... of course, a fine London's evening with good company, wine and food will certainly help the overall equation.