o 2. kahveyi icmeyecektim

ofisteki bilgisayarimi uyuttum, malak gibi yuruyorum Londra sokaklarinda. waterloo bridge, the cut, elephant and castle, usw... biri de benim beynimi uykuya yatirsa da bir kac hafta sebze gibi yasasam. o 2. kahveyi icmeyecektim. zaten 2. kahveyi almasam, aylar sonra ilk defa denk geldigim M.C.'yi gormeyecektim ki, o da bana "abi saskinlik icerisindeyim, tam su postere bakiodum, bu Omer'in D.'ye ne kadar benziyor diye dusunurken tam seni gordum" deyip beni oraya yonlendirmeyecekti. neyse, canimi sikan D.'yi 4 yil once ilk gorusmelerimizden birinde uzun uzun oturup muhabbet ettigimiz ve aksam konsere birlikte gitmeye ikna ettigimde ilk defa, o guzel bahar aylarinda Kentish Town'da yasadigimda evimde kalmaya goturen gunun temel kahramanlarindan olan o bankin tam da arkasindaki posterde fotografi ile karsi karsiya gelmem degildi. ya da hava raporunun onumuzdeki 15 gunun 14unu yagmurlu gosteriyor olmasi da degildi tam olarak.

surekli 1. olmaya yonlendirilerek buyumek, en saglikli cocuk gelisimi olmayabilir. ukalaligimi affedin, citayi yuksek tutan ben degildim, sadece soyleneni yapmaya calistim. ilk fireyi ortaokul-lisede derslere calismaktan vazgecerek verdim. yerini doldurabilecek cok sey vardi aslinda, belki de sorun bolluktaydi. ne tenis antrenmanlaina gereken ozeni veriyordum, ne okulda duzgun bir ogrenci gibi davraniyordum; simarikligimin fazla bir getirisi dahi yoktu. ne halt yemeye siralarin uzerine cikip ogretmenlerimi delirtip arkadaslarimin hakli tepkisini cekiyorsam, salakliklar yasayarak ogreniliyor. az once old vic ve young vic'in onunden gecerken hayatimda tek pismanlik duydugum seyi tekrar animsadim: drama dersindeki hocam "bu senenin muzikali icin secmelere gelsene" dediginde utangaclik yapacagima, siralarin uzerinde dans eden sebekligimi takinabilseydim, simdi tiyatrolarin onunden gecerken sinsice "sahne arkasi kapilarindan iceri baksam mi" diye dusunmekten otesini yapiyor olabilirdim.

neyse, hayat pismanliklar duvari degil ya, gene de vanayi ara sira gevsetmekte yarar var. 2 rakami hep bir sikintili zaten. asal sayi mi degil mi bilinmez. sosyal ortamlarda 2nin katlari coklukla cozumsuzluklere sebep olmustur. genelde 2. olanlar, 1. kadar sevinemezler ama 3.den daha cok uzulurler. hayatimin 2. karting yarisinda 2. olarak babalar gunu'nde babama adamistim kupayi; zaten besiktas da serefli 2.liklerin takimiydi, 2 boyuttan fazlasini da goremedigimi iddia ediyordu zamaninda birileri, demek ki 2 ile yetinmesini bilmeyene mustehakmis 2 gun ust uste gun yuzu gormemek su sehirde.

neyse, o 2. kahveyi icmeyecektim. simdi bari doneyim de biraz is yapayim. gune 2. defa baslayayim, belki bir ise yarar.

sunrise behind the wall

It was around the time when the sun finally decided to come out, following days of windy harbour walks and wet swing performances; on the day where our German colleagues got us anticipating Germany's victory over Italy later in the evening, that we paid a visit to an inspiring community-run programme (Familiengarten/Aile Bahçesi) on Oranienstrasse 34-35. Next to what had already become a new habitat for some of us (SO36), in the heart of Kreuzberg was what was once merely a shelter and now turned into an institution that did not only provide space for the members of the Kreuzberg community and their children but also ran, through its foundation, teaching courses, legal consultancy, workshops, and providing space for people to meet one another, especially in an area of the city that is primarily populated by immigrants or immigrant-descent families. Ms. Neriman Kurt had given us a warm welcome, supplemented by the usual Turkish tea, brewed in an authentic semaver, and accompanied by cookies; and a long, and well-informed presentation about the foundations of their work, the wider environment and history of Kreuzberg, the initial support they had received from the authorities which waned after mid-1990’s and how they made it until today; still helping the resistance against the ongoing gentrification processes in the area, that we have accustomed to over the last years [it was interesting in that sense that, BMW Guggenheim Lab, that was forced out of Kreuzberg a few months ago due to major protests, had just opened in Prenzlauerberg, another area whose fate Kreuzberg may eventually follow, just before we had arrived in Berlin]. Without trying to read too much romanticism between the lines, I felt that Neriman Kurt’s eyes unveiled the layers of struggles she has gone through, probably personally, as well as institutionally as she shared it, while she had occasionally swapped her serious tone to a happier one that many people are accustomed to see Turkish people in. 

As she walked us through the playgrounds where she said Turkish kids, as well as German kids and kids from other nations and all communities would, from time to time, play together; also benefiting from the dense, urban environment within which the building was located, allowing for children’s loud noises [and Turkish kids can be loud!] to be overheard by others who would be tempted to join them, I started thinking about how much longer this place could resist the real-estate pressure that was inevitably going to keep increasing. I had missed the part, if there was one, about whether they owned the building in which they were located, which would not come as a surprise given the relative low-value of real-estate of the area before the Wall came down, but regardless I would have liked to hear about whether the respective municipalities/authorities had affordable housing provisions, rent controls, compulsory purchase or any other regulations that would be the counterpart what we have here in the UK, that could have effect on the future of the premises. At this moment, I found myself gazing back at the building which was once used as a textile manufacturing house (correct me if I am wrong), with some of its original features remain tact on the garden. The skies had almost totally cleared by now and it was turning out to be a beautiful afternoon.

The second of our community-run project visits was in Gesundbrunnen, near Wedding, Mitte. More specifically located in the Ackerstraße area, and therefore relatively better off than the more deprived neighbouring area of Brunnenstrasse, this project was run by a number of ladies led by Selda Karaçay who founded the “Brunnenkiezmütter” Project under the umbrella organization called Pfferwerk Stadtkultur as a centre for consultancy for mothers who live in the area on issues ranging from the development of their children, and of their education to learning their mother tongue and German, and to discipline without violence and other domestic affairs. Somewhat similar to Neriman Kurt, Ms. Selda Karaçay also obtained a somewhat reserved manner throughout her presentation that rarely but very sincerely broke into a laidback attitude, especially when she was trying to motivate the other ladies around her to present their experiences. 

The area in which the organization was located suffers from high unemployment rates (up to 20%), especially more severe for youth with immigrant backgrounds, and despite being well-linked through transport networks due to its locality, owing to its situation right near where the border once existed and the transformation of the urban grain, with high concentration of social housing buildings, the area has admittedly been isolated. Education seems to have been a major issue of concern where some school and day-care centres are predominantly minority-populated, and as we have learned from the project’s brochure, the local population contains a mix of people who speak diverse languages including Chechen, Arabic or Russian. Many of the local projects seem to have been geared towards provision of care for the young and assistant to their parents, including this particular one. When asked what some of the volunteer workers for the project felt as the most proud moments of their time spent here, a few of them, almost unanimously claim that the fact that they can help out people so that they do not suffer from the same kind of struggles that they went through when they first moved here a couple of decades ago is amongst the most rewarding feelings. Having grown up in a culture where the cliché phrase of “education first!” has almost lost its original meaning and at a time when Turkey’s primary education system is going through a complete overhaul, a subject we actually wanted to discuss with our German counterparts, especially since the new system is touted as having taken the German one as a benchmark, a project like Brunnenkiezmütter reminds us of how much successful integration and peaceful and progressive co-existence rely upon the successful and complete upbringing of the younger generations who feel included and contributing to the societies in which they live. 

I decide not to take the taxi back to the Academy with the others, and follow my instincts to find an alternative way back home, especially since the weather has now provided us with the greatest amount of sunshine and warmth and also because I would always prefer to take a walk if I can get to my final destination on time and I feel like I may be up to something unexpected. So, after a detour via Voltastraße because I initially wanted to get the S-Bahn from Gesundbrunnen, I decide to hit Brunnenstraße and keep going south until I hit the next round of S-Bahn. It is then I realise I am near the famous Bernauer Straße, where I somehow never made it to in any of my previous visits to Berlin. I walk down Mauerweg and pay tribute to those who brought down one of the most significant physical barriers that existed in the western world until very recently. Unfortunately, one wall comes up as another one goes down, somewhere in the world, as Eyal Weizman had also once noted, and there are only so many that we can work towards bringing down whilst humbly trying not to contribute to construction of new ones. It is in that regard, that while I was taking pictures around the monumental park, I felt like the sun was slowly rising, at times, behind other walls that the likes of Neriman Kurt or Selda Karaçay were trying to demolish without resorting to any form of violence.

devasa gokyuzu, bozuk bagaj kapagi ve sicak pizzalar

“Bak işte, her şey o kadar da kötü değil. Hiç bu kadar büyük bir gökyüzünün altında durup yıldızları izlemiş miydin? Kuzeyde olmanın da avantajları var!” Waterworld filmini izlerken babamın söylediklerini hatırladığım kadarıyla Ekvator’a yaklaştıkça Ay’ı daha büyük görebiliyorduk; peki Kutuplar’a yaklaştıkça da gökyüzü mü daha büyük oluyordu?

Coğrafya bilgimi sınamayı boşverip başımı sağa ve sola doğru çevirdim. Göğün görebildiğim sağ uç köşeleri koyu bir lacivert ile boyanmışken, sola doğru baktığımda giderek açıklaşan bir maviyi görebiliyordum. Sadece 10 gün önce, yazın en uzun günlerinden birinde 63 derece enleminde neredeyse 24 saat gündüzü yaşamıştım. 3 gün sonra yola çıkacak, otostop çekmeye çalışırken muhtemelen bir iki kamyon sürücüsüne dalga malzemesi olacak, ama sonra arkadaşça bir gencin ya da bir ailenin arabasına binecek, Almanya’da Dünya Kupası finalini seyrederken biramı yudumlayacak, Tuna’nın kolu Sava üzerinden Zagrep’teki arkadaşlarıma uğrayacak, Eidomeni’den Yunanistan’a giriş yaparken Hulusi Kentmen’e benzeteceğim sevimli, yaşlı sınır karakolu görevlisi Yunanlı’nın Türkçe “Ömer’cim” diye başlayıp vizemin son gününde giriş yaptığım için beni uyarmasının ardından soluğu Selanik’ten İstanbul’a dönüş yapacağım trende alacaktım. Bunların hiç birini, 5 ay önce, kar fırtınasında mahsur kalıp haftasonunu kampüste geçiren arkadaşlarımı bırakıp, kız arkadaşımla vedalaştıktan sonra çıktığım değişim programı yolculuğumun başında planlamamıştım bile.

Aslına bakılırsa, Erasmus Değişim Programı’na katılmak için tercih ettiğim üniversite listesini doldururken, Aarhus’u ilk seçenek olarak yazıp yazmamak konusunda da pek emin değildim. O günlerde her ne kadar seçenekler çok fazla değilse de, istersem Berlin, Amsterdam ya da Barselona (veya Madrid) tercihinde de bulunabilirdim. Bunlardan ilkine daha yeni gitmiştim, soğuk bir Ağustos haftasonu geçirmiş olmama rağmen, halen bugün de süregelen, ‘en sevdiğim şehir’ sıfatını kazanmıştı bile. İkincisi ve üçüncüsünü daha önce Interrail seyahatimde görmüştüm; nedense orada almam gereken derslerin sürmekte olan eğitimime çok uyumlu olmayacağını hissetmiş, zaten ikisinden birine gidersem de kesinlikle hiç bir şekilde derslere konsantre olamayacağımı, sadece eğlence amacı ile yapılan bir Erasmus programının da bana biraz zarar verebileceğini hissetmiştim. Stratejik düşünmeyi seven biriyimdir. Öyle ki, belki 1. seçeneğime kabul edilmem diye Berlin’i 2. seçenek olarak işaretlediğimi anımsar gibiyim. Ya da belki de, Arjantinli birine vurulduğum için İspanyolca öğrenmeye başladığımdan, İspanya almıştır 2 numarayı. Her nasılsa, Aarhus’u 1 numaraya koyarken stratejik planlamamın yanında bir olgu daha vardı aklıma takılan: “Diğer 3 yeri de gördüm. Bir daha hayatımda ne zaman Aarhus gibi bir yere giderim ki!?” Gelin görün ki, bir şehri 3-5 günlüğüne ziyaret etmekle, orada 5-6 ay yaşamak arasında çok da ince olmayan bir çizgi var. Ben o çizgiyi ya görmemiş, ya da göz ardı etmiştim. Aarhus’a gideceğim belli olduğunda ufak bir pişmanlık hissettiğimi anımsıyorum; zira o an henüz, hayatımın en güzel kararlarından birini vermiş olduğuma hakim değildim elbette.

Lea’nın bana gökyüzü ile ilgili söylediği şeyden bir-iki saat önce, büyükçe bir çadırın içinde tam çadırın girişinin kenarında hayatımın en etkileyici müzik olayına tanık oluyordum. İsmini o sene arkadaşlarımdan sıklıkla duyduğum bu İskandinav grubun çaldığı müzikle bambaşka alemlerde gezinirken, boy ortalamasının yaklaşık 15 cm. altında olmam ve sahneye çok uzak olmamdan ötürü, müzisyenleri ancak ve ancak, hareket ettikçe daha da büyüyen, çadırın tepesine yansıyan gölgelerinden takip edebiliyor, mavi ve kırmızı ışıklar ve sis perdelerinin ortasında kendimi hiç bilmediğim bir evrenin ortasında buluyordum. Kamp alanındaki en büyük eğlence ve temizlik kaynağımız bol toprak ve tortulu havuz, Mart ayının ilk gününde “hadi gelin bakalım, ancak böyle resmi olarak Viking olabilirsiniz” diyerek Kristoffer’ın bizi 3 derece havada, çırılçıplak bir şekilde attığı, 1 derece sıcaklıktaki ve üzeri karla kaplı olan denizin yanında cennet kalıyordu. 3 Türk arkadaş 8 Danimarkalı ile 5 gün boyunca festivalde eğlenirken anlamıştım ki, geçirdiğim 5 ayda ortama çok iyi entegre olmuş ve uzun yıllar sürecek dostlukların temellerini atmıştım. Tabii, başta hiç de bu kadar olmamıştı.

Danimarka’nın ufak bir ülke olduğu aşikar; fakat Aarhus’a geldiğimde 5te 1i öğrencilerden oluşan bu kentin nüfusunun sadece 300,000 olduğu, ve 7 değil 70 tepeli bir şehirde büyüyen biri olarak, en yüksek noktasının kilise çanının zirvesine denk düştüğü gerçeklikleri ile yüzleşmek önemli bir çaba gerektiriyordu. Hem de gitmiş, sırf odamda kendime ait banyom, İnternet bağlantım bulunacak ve odam 26 metrekare olacak diye, şehrin haritasını bile düzgünce incelemeyip, şehir merkezinden, üniversiteden, arkadaşlarımdan ve etkinliklerden olabilecek en uzak yurdu seçmiştim. Gidiş yolculuğu uçağına bindiğim gün meşhur ‘Karikatür Krizi’ patlamış ve benim yurdum, karikatürü yayımlayan gazetenin ana binasının karşı sokağındaydı! Tevekkeli değil aylar boyunca binaya ne giren, ne de çıkan gördüm. Ama hepsinden daha önemlisi, şehirde tepe demeye bile dilimin zor vardığı tek eğimli yol benim yurda giden yoldu, ve ilk bir ay boyunca hava sıcaklığı mütemadiyen -3 ila 3 derece arasında oynarken, bisikletle gidip-gelirken 5 kat giyindiğim vücudumun altından terler boşalırken sakalımdaki tükürüğümün donuyor olması beni şimdiden Darvinsel bir evrime uğratmaya başlamıştı bile.

O günlerde arkadaşlarım birer birer blog siteleri açarken, ben de İskandinav yalnızlığımı paylaşmak için neden bir şeyler yazmıyorum ki diye düşünmüş olmalıyım ki, yazdığım ilk yazıda ‘paylaşmayı pek sevdikleri soğukluğu da ziyadesiyle öyle bir verdiler ki adama, önce 1 hafta hasta yatırıp, şimdi etraftaki kimseyle tanışmaz etmez, konuşmaz gitmez biri ediverdiler beni de. Adaptasyon diye buna derler işte’ deyiverdiğim bir blogcu olmuşum. Belli ki, ilk günlerde kanım çabuk kaynamış! Velhasıl kelam, ikinci yazımın başlığı ‘muntazaman Danlaşmak’ olmuş; bir mücadele haline getirdiğim entegrasyon sürecinden yavaş yavaş keyif almaya başlamam da, sanırım 3., 4. haftayı bulmuş. İşte tam da bu dönemlerde farketmiştim ki, Erasmus Komisyonu her ne kadar İskandinav ülkelerinde yaşamanın çok daha yüksek bir maliyeti olduğunu farketmiş olsa da, diğer ülkelere giden öğrencilere verdiği aylık burs olan €400’unun bizim nezdimizde €440 olmasının aradaki farkı kapatmadığını anlayamamışlardı. Masrafları karşılamak için ek gelire ihityacım vardı, dolayısıyla başka bir Türk arkadaşımın tavsiyesi üzerine, bir Türk’ün işlettiği pizza dükkanında, arka camı kırık ve bagaj kapağı tam olarak kapanmayan bir araba ile pizza dağıtımına başlamıştım. Hava 5 derece iken kapanmayan bagaj kapağında sıcak pizza dağıtmak ne kadar İskandinavlar’ın kara mizah anlayışına yakışıyor olsa da, bunun ne kadar iyi bir ticari strateji olduğuna dair derin şüphelerim vardı. Her neyse, benim için hava hoştu; şehrin her bir köşesini ve sokaklarını öğreniyor, endüstriyel birikimli mahallelerinden, deniz kenarındaki villalara, okul yurtlarından, konser mekanlarına kadar her türlü dokusuna hakim olmaya başlıyor, bir Sosyoloji ve Siayset Bilimi öğrencisi ve Aarhus Üniversitesi’nde İskandinav Siyaseti üzerine ders alan biri olarak, yerinde gözlemler yapma şansında bulunuyordum. Hem de, sağ olsun İskandinavlar çocukken bile TV programlarını İngilizce (ve kendi dillerinde alt yazı ile) izledikleri için, tek kelime bile Danimarkaca öğrenmeme gerek kalmıyordu; rakamları bile. Gerçi sonradan bu şansı teptiğim için pişman olacaktım; kaldı ki, eminim Danimarkaca sempatik bir kaç kelime kullanımı bahşişlerimde yüksek bir artışa neden olabilirdi!

8 Türk arkadaş olarak birbirimizle uyum içerisinde, bol bol yardımlaşıyorduk. Tabii ki her birimiz, bir Erasmus gerçeği olan İspanyol ve İtalyan cemiyetlerinin sürekli partiler düzenlemesi veya partilerde bir arada bulunması fikrine epey yakın hisler içerisindeydik; ama sanki biraz da, hepimiz için geçerli olabileceğini hissettiğim, ismi konmamış bir ortak pakt da vardı: Büyük yabancı gruplarla değil, Danimarkalılar’la arkadaş olmak istiyorduk. Aarhus Üniversitesi öğrencilerinin bu konuda en az bizim kadar can atıyor olması da işimize yaramıştı. Ayrıca, o dönemlerde Avrupa geneline yayılmış ciddi bir ‘nargile içme’ ritüeli vardı; ve yaklaşan bahar ayları ile birlikte Üniversite Kampüsü’nün çimlerinde ‘mangal sefası’ geleneğini Danimarka’ya ithal eden bir grup genç olarak, oranın yerlileri ile iyi ilişkilerimiz her geçen gün gelişiyordu. Zaten Erasmus deneyimimden sonra hep düşünmüşümdür: Bir Erasmus öğrencisinin kendisine yapabileceği en büyük katkı, kısa bir süreliğine de olsa, misafiri olduğu o coğrafya, kültür ve insanlar ile çok yakın ilişkiler kurabilmek. Hele bir de öğrenci normalde turist rehberlerinde bile gördüğünüzde ‘herhalde belediye turizm bürosunun harcayacak çok parası vardı’ diyebileceği bir şehre gitmişse, oranın ve etrafının değerini, eminim ki zaman geçtikçe çok daha iyi anlayacaktır.

Danimarka’da bahar ve yaz ayları bir başka oluyor. Hayır, çimlerin farklı bir şekilde büyümesinden, çiçeklerin farklı bir şekilde açmasından ötürü değil. Hiç bir zaman gelmeyeceği hissine kapılmışken bir anda, bütün şiddetiyle üzerinize çullanıvermesinden! Türk arkadaşlarımız arasından diğerlerinden önce ayrılanlar da olmuştu belirli sebeplerden ötürü. Bir tanesi için yazdığım bir şey, hem onun, ama daha çok da kendi deneyimi özetler gibi olmuş; alıntılayayım: “bir şehre gelmişsinizdir… şehrin bir havası vardır, solur onu soluduğunuz gibi; ışıkları vardır, bazen gözleri parlar, bazen körleri oynar. tadı vardır, tuzu, suyunda, yemeğinde. karşıdan karşıya kırmızı ışıkta geçmeyen insanında da kimliği vardır şehrin. sevemezseniz şehri başta… birkaç ay geçer, arada havalar güzelleşir, şehirde çiçekler açmış, arada yağmurun ve bulutun arasına da saklansa; hava kokuyor, o bir kaç aydır ciğerlerine doldurduğun kimliğiyle… trenin kapıları kapanırken camın arkasından son kez heyecanla el sallamaya yeltenme. şehrin kimliği üzerinde, bakışları gözlerinde. Fotoğrafı çeken, o anı şans eseri de olsa yakalar. Diğerleri gordüğünde beğenseler bile, manasını bir çeken bilecektir, bir de çekilen. fotoğrafa bir iki kere daha bakılır. bakılır ve görülür. şehri terk eden mutludur; fotoğraf her şeyi ifade etmektedir: mutlu bir ayrılıktır bu, o şehri her daim iyi olarak hatırlatacak...”. Haziran ayının başında Aarhus’u terk eden arkadaşımızın arkasından, bu yazdığım cümleleri tamamlayabilecek en yoğun dönemlerden biri yaşanmıştı. O ünlü kavurucu 2006 yazının başlarında, bir-iki haftamız final ödevlerini hazırlamakla geçmiş, fakat sabrın karşılığı da bir o kadar ödüllendirici olmuştu.

Derslerin son haftalarında sunumlar yapılmış ve ödevler teslim edilmişti. Ortak çalışma dönemi herkes için farklı geçiyordu. Ben Tarih Departmanı’nın bilgisayar odasında sabah-akşam yazı yazarken ara sıra odaya gelip muhabbet eden Danimarkalı arkadaşların, hala o sevemediğim telaffuzlarına maruz kalıyordum. Bazı arkadaşlar yurt odalarına kapanmışken, diğerleri gruplar halinde çalışmaya devam ediyordu. 5 ay içerisinde, başka hiç bir okul veya enstitüde sahip olamayacağım garip ve çeşitli bir bilgi birikimine sahip olmuştum. İskandinav siyasetinin işleyiş biçimini öğrenirken, Nazi Almanyası’nın sanatı propaganda ve anti-propaganda malzemesi olarak nasıl kullandığına dair bir makale hazırlıyor, Danimarka’daki siyasi partilerin tabanları hakkında fikir sahibi olmaya çalışırken, bir yandan da vaktim oldukça yerel bir müzik festivalinin mutfağında salata (ve parmağımı) doğrayarak şehirdeki etkinlikleri kaçırmamaya çalışıyordum. Akademik dönemin sona ermesini takip eden bir gezide İsveç’in göllerinde yüzüp, dağlarında trekking yaparak, kalacak yerimiz olmadığı için bir geceleğine de olsa bir dönercide çalışarak sabahın 3’ünde döner kesip fritöze patates kızartması atma şansına erişmiştim. Norveç’te hiç bitmek bilmeyen yağmurların altında, o an için de olsa dünyanın en sempatik toplumu olduğunu hissettiğim insanlarla tanışmış, gene evrenimizdeki sayılı tren yolculuklarından birinde karlı dağları aşıp fiyörtlere selam geçmiştim. Bazen acımasız bir benetmeyle “Ankara’nın en güzel yanı, İstanbul’a dönüş yoludur” derler, velhasıl kelam, ilk haftalarımda Aarhus’un en güzel yanının da Hamburg’a kaçma imkanı olduğunu düşünürken artık ustası olduğum bu güzergah üzerinden, olağanüstü bir festival deneyimini takiben 15 günlük bir otostop-otobüs-tren yolculuğu silsilesinin ardından da, Türkiye’ye dönerken arkamda birçok anı ve arkadaş bırakmıştım.

Erasmus deneyimimden 2 yıl sonra, sıcak bir Mayıs haftasında 4 günlüğüne Aarhus’a gitme şansım oldu. İlk öğrendiğim andan itibaren 4 elle sarıldığım Erasmus imkanını sağlamış olan Sabancı Üniversitesi’ndeki eğitimimi bitirdikten sonra, biraz da sancılı bir sürecin ardından kendimi Londra’da master yaparken bulmuştum. Yoğun bir çalışma yılında, sınavların başlamasına az bir dönem kala, kafamı rahatlatmak için bir kaç günlüğüne gezmeye çıkma ihtiyacını hissettim. Ryanair sağolsun, Aarhus çok ekonomik bir seçenekti. Fakat, esas motivasyon kaynağımın bu olmadığını anlamam uzun sürmedi. Her ne kadar Schengen vizesi alabilmek için bin dereden su getirmiş olsam ve sonunda Belçika’dan vize alarak daha sonraki başvurularımı riske atacak bir işe girişmiş olsam da, Danimarkalı arkadaşlarımın yoğun ilgisini geri çevirmek istemiyordum. Bazıları ile zaten 2 yıl içerisinde görüşme şansım olmuştu, ama kendimi Aarhus’a dönerken bulabileceğimi bilmiyordum. Neredeyse her şey bıraktığım gibiydi. Kanal kenarında yeni bir yürüyüş yolu açılmış, bazı köprüler inşa halindeydi. Yurdum hala eskisi kadar uzak, oraya giden otobüs hatları, hatta muhtemelen şoförleri bile aynıydı. Avrupa Sineması’ndan bağımsız örnekler gösteren Øst for Paradis yerli yerinde duruyordu. Çalıştığım pizzacı da aynı yerde iş görmeye devam ediyordu, fakat soğuk kış akşamları aç kaldığımda yanına sığındığım İranlı Azeri Rıza Abi’nin dükkanında kepenkler kapanmıştı. Kendisinin oradan ayrıldığını ve İsveç’e ayrıldığını söylediklerinde üzüldüm; ve bana anlattığı hikayeleri anımsadım. Şehirde müzik festivali zamanıydı ve gündüz konsere, akşam üstü ateş yakıp sahile gitmeyi ihmal etmedik. 4 harika günden sonra Londra’ya döndüğümde Aarhus’taki 5.5 ayda başarmış olduğundan emin olduğum bir duyguyu anımsadım: daha önce hayatımda adını bile duymadığım bir yerde, hayat boyu sürecek dostluklar oluşturmuştum ve yeni bir evim olmuştu.

Aarhus’a gitmeye karar vermek, belki biraz istemeden de olsa, hayatımda verdiğim en güzel kararlardan biriydi. Roskilde Festivali’nde dedikleri gibi: “tusind tak Danmark”.

Ömer Çavuşoğlu.

15 Haziran 2012, Londra.